czwartek, 7 lipca 2016

ŁAMAŃCE JĘZYKOWE.


KOCHAM AKTORSTWO... 

W PRZYSZŁOŚCI CHCIAŁABYM ZOSTAĆ AKTORKĄ. DLATEGO W TYM POŚCIE UMIESZCZĘ KILKA 
MOICH ULUBIONYCH ŁAMAŃCÓW JĘZYKOWYCH. 
ZAPRASZAM DO ZABAWY!!!

,,Leży Jerzy na wieży i nie wierzy, że na drugiej wieży leży drugi Jerzy. Leży Jerzy na wieży i nie wierzy, że leży na wieży! Leży Jerzy koło wierzy i nie wierzy, że na wieży leży gniazdo nietoperzy."



,,Dziewięćsetdziewięćdziesięciodziewięciotysięcznik."



,,Dzięcioł pień ciął."


,,Na wyścigach wyścigowych wyścigowa wyścigówka wyścignęła wyścigówką wyścigówką wyścigową wyścigówkę numer dziewięć!"


,,Spadł bąk na strąk, a strąk na pąk. Pękł pąk, pękł strąk, a bąk się zląkł!"



,,Szły pchły koło wody, pchła pchłę pchła do wody i ta pchła się popłakała, bo ją druga pchła popchała!



UDAŁO CI SIĘ WYMÓWIĆ KTÓRYŚ Z NICH? A MOŻE MASZ POMYSŁ NA INNY ŁAMANIEC? PODZIEL SIĘ WSZYSTKIM W KOMENTARZU...

niedziela, 12 czerwca 2016

ŻYCIE ZA STYKSEM

CHCIAŁABYM ABY MOJE PIERWSZE OPOWIADANIE PRZYBLIŻYŁO WAM ŻYCIE ZA STYKSEM, W KRAINIE ŚMIERCI, KRÓLESTWIE HADESA I PERSEFONY.

TO OPOWIADANIE JEST 100% MOJE CHOĆ POJAWIŁO SIĘ JUŻ WCZEŚNIEJ NA BLOGU MOJEJ KOLEŻANKI, NA KTÓREGO GORĄCO ZAPRASZAM (helekkoliberek.blogspot.com)


Kochany czytelniku proszę, przenieś się na chwilę do Mojego Świata. Zamknij oczy (na razie tego nie rób, ja sugeruje byś przeczytała najpierw do końca komentarz, ponieważ trochę trudno się  czyta z zamkniętymi oczami... Wiele razy próbowałam to robić i nic mi nie wychodziło) i wyobraź sobie, że stoisz w całkowitej pustce. Dookoła jest ciemno i ponuro. Nagle spadają na ziemie kamienie, zasypując wszystko. Teraz wszędzie widzisz skały… W dali na Twoich oczach wyrasta pałac. Swoją wielkością góruje nad całą Krainą Cieni. Przerasta Ciebie i wszystko wokoło. Jest czarny. Bije od niego niezrównana energia. Nie potrafisz oderwać od niego wzroku. Nagle coś innego dekoncentruje Cię. Odwracasz się! Za Tobą płynie rzeka. Niewydaje ona żadnego dźwięku. Jest szeroka i głęboka. Jej odmęty są czarne niczym krucze pióra i płyną w nich ludzkie porzucone marzenia… To Styks. Teraz umiesz już dostrzec także Pola Kary i Asfodelowe Łąki. Jesteś w Podziemiu… W Krainie bez wyobraźni… W miejscu, z którego trudno uciec… W gnieździe Śmierci… W Królestwie bez barw i kolorów… Schylasz się i podnosisz jeden niewielki kamień. W twoich małych, zgrabnych i wdzięcznych dłoniach zmienia barwę. Masz teraz przed sobą czerwone niczym krew serce Afrodyty. Wypuszczasz je.Niezbyt donośne BUM oznajmia jego upadek. Stoisz przyglądając się mu z zadowoleniem. Na twojej twarzy pojawia się uśmiech. Słyszysz czyjeś kroki. Powoli 
ze strachem obracasz się. Stoi przed tobą mężczyzna. Powoli badasz go wzrokiem. Jest 
wysoki. Spowity w czerń i śmierć. Jego wymodelowane włosy opadają swobodnie na jego 
twarz. Wydaje Ci się, że mógłby zabić Cię samym swoim spojrzeniem. 
Budzi respekt i nienawiść. To Hades, władca Podziemia. Powoli podchodzi do Ciebie. Lecz nie zauważa Twojej sylwetki. Jego wzrok skupiony jest na kamieniu. Podnosi go i jednym zręcznym ruchem wrzuca w odmęty Styksu. Władca rozpływa się w powietrzu. Zostajesz sama. Wpatrujesz się w miejsce, w którym przed chwilą znikną kamień. Nie znajdziesz go już nigdy. Zostanie on w odmętach Styksu niczym porzucone przez Śmiertelnika marzenie. Stoisz tak utwierdzając się w 
przekonaniu, że w tej Krainie NIE ma radości! Nie poddajesz się! 
Próbujesz jeszcze raz! Podnosisz kamień. Tym razem staje się on złoty niczym lira Apollina. Upuszczasz go. Zadowolona z Siebie powoli odchodzisz. Niestety twoje szczęście nie trwa długo. Po chwili słyszysz za sobą
głęboki, kobiecy głos. Ze strachem i nadzieją w oczach odwracasz się... Twoje wołanie nic niedaje. Bogini o brązowych jak niedźwiedzie futro włosach podnosi Lirę Apollina. Lustrujesz ją wzrokiem. Jest wysoka, ubrana w zwiewne szaty. Jej oczy błyszczą hebanową czernią. Po kilku chwilach możesz już tylko patrzeć jak kamień rzucony przez Persefonę znika w odmętachStyksu. Twoje nadzieje się wyczerpują. Nie masz już więcej chęci i pomysłów. Wszystko co zrobiłaś by nadać światu kolorów zmieniło się w Syzyfową Pracę... W głowie zostaje tylko jedno pytanie. Czy na pewno tego chciałam? Gdzie popełniłam błąd?

NA DOBRY POCZĄTEK... PO DŁUGIM CZASIE.

WITAJCIE CZYTELNICY, BLOGERZY I CI KTÓRZY (MOŻE) PRZEZ PRZYPADEK TU TRAFILI!
Na tym blogu będę umieszczać różne moje opowiadania, niestworzone i całkiem normalne historie. Liczę na ciepłe komentarze. Przez to, że jestem córką greckiej bogini wiosny i żony Hadesa mieszkam w Podziemiu. (mitycznej krainie Śmierci) Tam niestety nie ma czegoś takiego jak czas, więc nie liczcie na posty dodawane regularnie. Za to spodziewajcie się wzmianek o mitologii, książkach i fantastycznych postaciach.
CÓRKA PERSEFONY